Het gaat goed. Ik zie er weer goed uit. Zo goed dat je bijna denkt wat doen we hier. Geef die vrouw te eten en neem haar mee naar huis. Eerlijk gezegd voel ik mij ook zo. Alles afkoppelen en gaan. Wat valt het dan tegen als je iets doet als bijvoorbeeld je armen wassen en je bent buiten adem. Ik heb mij laten uitleggen dat mijn ademhaling snel,vaak en kort is. De hartslag is verhoogd. Het lijkt alsof ik een marathon loop. Sportief he. Deze marathon duurt alleen 24 uur per dag. Dat kost veel energie en dat maakt dat ik veel moet eten. Alles wat ik naast het marathon lopen doe gebeurt dus al lopend. Dat is best moeilijk. Probeer het maar eens om te hollen en daarbij een boterham te kauwen en door te slikken. (En dan zonder knoeien hè). Hahaha. Je merkt dan dat ademen niet vanzelf gaat. Je moet er echt bij nadenken. Kauwen kost veel energie en dan heb ik het niet eens over het verteren van het broodje. Nou ja. Het is even niet anders. Waar ik blij mee ben zijn alle tips die ik van iedereen krijg. Zal ik toch nog maar even blijven?
Vanmorgen kwamen de artsen langs. Ik was klaar en zat aan het ontbijt. Ik wilde ze graag laten zien hoe ik was opgeknapt en had een goed idee. Ik ging ‘even’ rechtop zitten. Daar had ik het kussen voor nodig dat op de stoel naast mij lag. Ik wilde het achter mijn rug doen. Een goed idee toch! Dus even vasthouden, over de rand hangen, hengelen en ja daar is het kussen. Zitten en hop het kussen achter mijn rug gooien. Klinkt simpel toch. Dat was het ook alleen daarna had ik ademnood. Dat betekent dat ik rustig blijf zitten en ga puffen. Alsof ik een wee moet weg puffen. Dat helpt het beste. Het duurt ook 2-3 minuten. Dus dat kan ik. Jaren geoefend tenslotte. Terwijl ik daar zo zat te puffen kwamen de artsen binnen. Die schrokken en gingen allemaal vragen stellen. Hoe lang, wat deed je, waarom. Je kent het wel. Maar ik kon niets zeggen. Dus gingen ze meten en luisteren. Goed toen alles achter de rug was en iedereen weer rustig kon ik vertellen wat ik had gedaan en dat dit dus is wat ik zo doe op een dag. Ze waren blij te zien dat ik zo opgeknapt ben. Dr. Bakker vertelde dat zij waren geschrokken toen zij mij zo zagen bij binnenkomst. De zuurstof in mijn bloed was ook behoorlijk laag. Zij zei dat het duidelijk is dat ik een long probleem heb. Het was goed voor hen om te
zien wat er gebeurt als ik iets doe. De arts zei ook dat de onderzoeken die moeten gebeuren niet te snel achterelkaar gepland worden. Dat hou je niet vol. Hoera! Dat had ik vrijdag gevraagd en nu zeggen ze het zelf. Weer iets wat voor mij wordt geregeld. Er is afgesproken om nog even met de prednison door te gaan. Daarom wordt er vandaag en donderdag 2 uur na de maaltijd een bloedsuikerspiegel bepaalt. Vandaag was deze 7.8. De zuurstof is gisteren naar 3 liter gegaan en de zuurstof in mijn bloed blijft goed.
Met de fysiotherapeut Carla hebben
we veel besproken en stap bewegingen naast de stoel gedaan. Met Sjon heb ik ook nog alle oefeningen gedaan. Ik wordt sterker zegt hij. Het kost hem meer moeite om tegendruk te geven. Eens kijken wie er het eerste spierpijn heeft. We deden vandaag nog meer. Ik heb ook 2x gelopen. Het snoer is kort dus ik kon alleen maar 4 stappen heen en weer terug. Maar het lukte. De 2e keer lukte dat 50 seconden. Een topprestatie voor iemand die al lang niet meer loopt. De laatste topprestatie is het zitten in de stoel. Ik heb 48 minuten lang gezeten in de stoel. Dat is zeker weken geleden dat ik dat heb gedaan. Ik ben wel een beetje moe maar ook super, geweldig, enorm blij.
Het allerbelangrijkste hoogtepunt van deze dag was wel het bezoek van onze jongste zoon. Hij is geweldig. We hebben veel lol gehad op het vliegende tapijt. We hebben samen ijs gegeten en lekker gekletst. Ik denk wel dat hij het meest blij werd van de oefeningen en het lopen. Dan ziet hij dat het goed komt en heeft hij weer zijn eigen moeder terug. Het voelt goed weer land terug te nemen.