De zon schijnt weer helemaal weer en niet alleen voor jullie maar ook voor mij.
We hebben even alle maar de dieinstdoende artsen laten laten schrikken. wat was nu het geval. Ik was erg ziek. Ik kon alleen nog maar warrig zijn. Als ik iets schrijf bedenk ik het goed maar er staar alijd iets als waterloo met arabisch. Wist ik het maar. Het is moeilijk jullie maar ook voor mij.
Het ging zondagmorgen mis. Ik
hebben even alle maar de dieinstdoende artsen laten laten schrikken. Wat was nu het geval. Ik was erg ziek. Ik kon alleen nog maar warrig zijn. Had heel veel pijn op mijn borst en moest bewust iedere ademhaling in ademen en ook weer uitademen. ik kon niet meer. Als ik zo ademen moet kan ik niet drinken. Ik kan niet draaien, ik kan niet lachen, ik kan mijn benen niet meer bewegen. Alles voelt dood alleen mijn hoofd gilt nog: help. help. Ik krijg wel wat lucht maar het wordt steeds minder. Ik voel het. Jullie laten mij langzaam stikken tot ik dood ben.
Dat hebben wij niet afgesproken. Ik zou niet bang hoeven te zijn.
Ik heb uiteindelijk van de dienstdoende huisarts medicatie gekregen om te slapen. Wij kennen elkaar nog uit de tijd dat we in Amersfoort in de nieuwbouw onze praktijken opbouwden. Hij is cordaat. Recht door zee. Een doortastend iemand. Ik was blij hem te zien. Zijn ja is ja en zijn nee is nee. Geweldig. Hij schrok omdat we vrienden zijn en een vriend zie je nooit graag in deze positie. Ik ook niet. Dat snap ik wel. Maar soms moet je als vriend juist
durven zeggen wat er moet gebeuren.
Als ik iets schrijf bedenk ik het goed. Wat als ik wil praten met jullie en wat als ik met jullie maar ook voor mij.
Ik had ook al 2 dagen heel veel pijn. Kon niets meer dan ademahelen. Mijn aandacht ging daar 24 uur per dag naar toe. Ik wilde daar mee stoppen. Ik moest daar mee stoppen want zo was ademhalen angst. Zo was het hete leven angst. En wegsturen ervan met het woord alleen lukte alleen in opperst
concentratie