Vandaag een goede dag. Rustig aan gedaan dat helpt. Geen haast, een ding te gelijk naast ademhalen. Vooral rustig blijven ademhalen en als deze versnelt terug naar start. Wat voor mij is liggen en niets bewegen.
Vanmiddag hebben Sjon en ik een gesprek gehad met een arts van het transplantatieteam. Dr. V. D. Hoek. Hij vertelde de route. De nadelen. De complicaties. De onderzoeken. De percentages. Het is heel veel en verschrikkelijk eng en te veel om te onthouden. Moet je ook niet willen.
Het is nu leven bij de dag. Als je ’s morgens wakker wordt heb je van God weer een nieuwe dag gekregen.
Het doel van transplanteren is je leven terug geven van voordat je ziek werd. Als ik goed luister is dat een prachtig doel maar niet realistisch. Door alle medicijnen die je slikt raakt de rest van je lichaam helemaal van slag zodat er op dat gebied ook gesleuteld moet worden. Ik ga hier maar niet in op de details. Als je meer wilt weten kan je dat zelf opzoeken denk ik zo.
Nu nog even over mij. Dat mag hier op de site.
Na een transplantatie slik je de rest van je leven prednison. Dat is een hormoon dat je lichaam zelf maakt in je bijnierschors. Dan geven ze dat in hele hoge doseringen. Zelf heb ik dit medicijn een keer eerder genomen toen in de chemotherapie kreeg toen ik borstkanker had. Dat viel niet goed. Ik werd er heel erg depressief van. Zag het leven niet meer zitten. Wilde eigenlijk dood. Dat viel niet mee voor iemand die normaal gesproken altijd vrolijk is. Deze bijwerking is niet te behandelen.
Het plan is om de prednison te proberen zodat er gekeken kan worden of en hoe ik er op reageer. Pas als dat bekend is kan er verder gekeken worden. Ik mag er dit weekend over nadenken.
Misschien vraag je je ook af waarom ik naar het ziekenhuis ben gegaan. Ik was tenslotte thuis en zou niets doen. God zou mij helpen.
Ik ben naar het ziekenhuis gegaan omdat ik thuis zo benauwd was en niets wat wij daar deden hielp voldoende om mij op mijn gemak te houden. Ik kon alleen nog maar
liggen en ademen. Iets simpels als een keer hoesten, iets eten of praten lukte al een paar dagen niet.
Ik geloof dat God voor mij is en weet zeker dat Hij mij helpt. En toch was ik bang en voelde ik mij alleen. Alle lieve mensen om mij heen, jullie steunen mij geweldig en bleven mij duwen. Heerlijk. Blijf dat alsjeblieft doen. Ik kan niet zonder jullie geloof, hulp en vertrouwen. Blijf God vragen voor een uitweg, een oplossing.
Weet je ik voelde mij als Jezus bij de Olijfberg. Die had dodelijke angst. Het zweet brak hem uit. Dat voelde
ik ook. Ik had het zo heet, het zweet stroomde van mij af een grote waterstroom. Als je bij me zat weet je dat er niets te zien was. Toch voelde het zo. Ik bid ook maar toch blijft de angst. Net als bij Jezus. Ook al hielpen jullie me nog zo goed altijd gingen jullie weer weg. Terug naar de gewone dingen van de dag of lekker slapen. Ook dat overkwam Jezus. Zijn discipelen sliepen als hij terugkwam van het bidden. Hij voelde zich op dat moment ontzettend alleen. Ik snap nu hoe dat voelt. Dit is de moeilijkste en meest eenzame weg die je kan gaan.
Bij hem werd zijn zweet zelfs bloeddruppels. Daar heb ik niet op gewacht. Zo bang wilde ik niet zijn. Jezus is een held. Echt waar. Een super held.
Ik dacht Marion het is 2013. Dit hoeft niet. Voor je zieke hond zorg je nog beter dan voor jezelf. Ga naar het ziekenhuis en laat je helpen.
Nu ik hier ben worden de brandjes geblust. De diepe dalen worden iets minder diep. Er komt wat rust in mijn lijf.
Blijft alleen het nadenken over wat
moet ik doen over.
Op naar maandag 16.00 uur.