Ik ben Marion Stegink. Ik ben 48 jaar.
Getrouwd met Sjon. We hebben samen 4 geweldige kinderen gekregen. Onze dochter Kyamee van 19 en onze 3 zonen Jaïz, Djamon en Roywinn. Zij zijn 17, 15 en 11.
Ik ben afgestudeerd als verloskundige. In 1989 ben ik in een nieuwbouw wijk van Amersfoort, op verzoek van de verloskundigen die er al waren, een praktijk gestart. Het werd een gezellige goedlopende
praktijk. Toen ik in 2006 besloot daar te stoppen gaf dat veel tranen. Wij werkten er met 3 vaste verloskundigen, 3 in loondienst en 3 assistentes. Het is nog steeds een geweldige herinnering. Ik bleef mij ontwikkelen en studeerde onder andere af aan de HGZO zodat ik als docent aan de slag kon. Ik gaf onder andere les bij de verloskunde opleiding, bij het ROCMN en de RAVU. De verloskunde bleef echter kriebelen. Daarom ben ik terug gegaan naar mijn 1e keus. Wel wilde ik mij verder ontwikkelen en daarom koos ik ervoor om te gaan werken
in de 2e lijn. Een hele omslag en echt een ander vak. Ik zat daar op mijn plaats en zocht een vaste baan. Zo begon ik september 2012 met een nieuwe baan. Deze keer in een 3e lijns ziekenhuis met als doel hier mij te ontwikkelen en nog heel lang te blijven.
Vanaf januari 2013 heb ik officieel Extrinsieke allergische alveolitis (EAA). Niet de vorm als beschreven op internet maar een speciale zeldzame vorm die heel snel verloopt. En met snel moet je denken in maanden. In het bloed is
een hele kleine verhoging te zien bij de allergie voor duiven. Heel bijzonder aangezien ik die niet heb verzorgd. Ik heb in mijn leven wel eens een duif vastgehouden, er langs gelopen of bij in de buurt (denk 3 tot 5 meter) gezeten maar dat is het. Het schijnt te kunnen. Er zijn mensen die dit ziektebeeld herkennen. Hun verhalen staan ook op internet. Er wordt ook gezegd dat het een schrijffout is. Het zijn geen duiven maar het is de duivel. Wat ik de afgelopen maanden geleerd heb is dat het geen zin heeft om je af te vragen hoe iets gekomen is. Tenzij je door een verandering het een volgende keer kan voorkomen natuurlijk. Dat kan in mijn geval niet. Dan is vooruitkijken het slimste om te doen.
De afgelopen maanden is een hectische periode geweest. In mijn geval gaat het om een snel verlopende ziekte. Er is geen behandeling met medicatie meer mogelijk. Een long transplantatie is de enige behandelingdie nog kan. De snelheid waarmee de ziekte verloopt en de conditie van mijn lichaam achteruitgaan spelen ook mee.
Mijn leven tot nu toe is een achtbaan geweest. En daarmee bedoel ik dat het altijd op en neer gaat. Dat herkent iedereen wel denk ik. Mijn ouders gingen scheiden. Er volgde een verhuizing. Onze moeder werkte keihard voor haar 4 kinderen. Ik voelde mij vaak alleen en schuldig. Machteloos is denk ik ook een passend woord. En ik was heel boos.
Zelf ben ik een bofferd met een super lieve man die wat er ook gebeurt door blijft gaan en met mij samen. Een heel kostbare vriendschap die ik graag houd.
We hebben heel wat meegemaakt samen. Van veel geld en spullen tot en helemaal niets. Van 4 prachtige gezonde kinderen tot 2 miskramen en een te vroeg geboren mannetje. Een groot mooi huis en een kleintje. Super leuke vakanties en zomers in de tuin. Heel veel gezondheid maar ook hele heftige ziektes. Ik denk bijvoorberld aan Jaïz met GBS (Guillain-Barré syndroom). Djamon
met een hersenvlies ontsteking niet aanspreekbaar in het ziekenhuis. En zelf had ik in 2003 borstkanker en nu EAA. Ik zeg dit niet om zielig te doen hoor. Ik weet dat iedereen veel meemaakt. Dat is het leven hier op aarde. Ik schrijf het meer zodat je een kleine indruk hebt van wie wij zijn.
De enige stabiele factor in mijn en ons leven is God. Hij was er altijd. Ik heb wat gehuild in mijn leven. En ik heb heel veel gelachen. Het allerbelangrijkste is toch voor mij het weten dat God van mij houdt. Wat ik
ook doe. Wat ik ook meemaak. Of ik nu iets goed doe of helemaal verpruts. Hij is trots. Hij kijkt naar mij met op een manier die denk ik dichtbij de liefde van een ouder voor zijn kind heeft. Zo van andere kinderen zijn leuk hoor maar heb je die van mij gezien? Die is de allerleukste. En weet je, de allerleukste ben ik.
Tegen onze kinderen zei ik toen ik borstkanker had: “Het geeft helemaal niets. Ik heb die dingen niet nodig om te kunnen leven. Wat fout is gooien we in de prullenbak en dan
is alles weer goed”. In de Bijbel staat dat ook. Heb je last van je oog omdat hij je dingen laat zien en doen die niet goed zijn. Ruk hem er dan uit. Het was pittig maar deze manier van kijken hielp mij toen enorm goed.
Nu is alles anders en kom ik er niet zo ‘makkelijk’ mee weg.
Nu lijkt het meer of ik mij opmaak voor een verbouwing. Een hele grote verbouwing. Maar vooruit als dat moet dan moet dat. Ik ben niet de persoon die bepaalt hoe mijn leven gaat en wat mijn doel hier is.
En ik weet zeker dat er hier een doel
voor mij is. Ik weet zeker dat ik hier ben omdat ik iets speciaals moet doen wat niemand anders kan. Dat is leuk en maakt sterk maar is ook spannend. We willen tenslotte allemaal zelf bepalen wat we gaan doen en op welke manier. Dat helemaal uit handen geven is echt eng. Het voelt als een sprong uit het vliegtuig, een die heel lang duurt. Ik hoef alleen maar te vertrouwen dat mijn parachute op het juiste moment open gaat. Dat U er bent God.
Jezus zei ook. Volg mij. Ik ben alles wat je nodig hebt. Je water en je
brood. Duizenden discipelen liepen weg. Alles uit handen geven? Liever niet. Ik mag toch wel……
Er is lef nodig, heel veel lef om te zeggen: “Dat doe ik. Boeien waar we uitkomen, ik loop mee.”
Omdat er zoveel in zo’n korte periode gebeurt ben ik begonnen met schrijven. Ik heb gemerkt dat het helpt om alles iedere dag weer op een rijtje te zetten. Even ordenen voor het slapen gaan. Daarnaast zijn er veel lieve mensen die willen weten hoe het met mij is. Ik kan niet iedereen persoonlijk op de hoogte houden. Een blog is dan een uitkomst.
Tot slot, ben je ziek, twijfel niet aan jezelf. Laat je niet nasr huis sturen als het niet goed voelt. Ga terug als je het niet vertrouwd. Last niemand tegen je zeggen “Het hoort erbij. We kunnen niets voor je doen”. Dat is namelijk niet waar. Ook jij bent belangrijk. Ook jij hebt het recht op hulp en begeleiding.