Vandaag hebben we weer een gesprek gehad met een arts van het transplantatie team. Voor het weekend was deze arts al langs geweest om een afspraak te maken en had hij vertelt dat hij het wilde hebben over het hebben van vertrouwen in elkaar. Dit omdat de weg van een transplantatie een heftige en spannende weg is met allerlei onverwachte complicaties. Deze zullen allemaal overwonnen moeten worden. Wij hadden ons voorbereid op dit gesprek. Er was tenslotte een en ander gebeurd tijdens de opname maar er was wat ons betreft nog volop vertrouwen en dat wilden wij graag zeggen. We hadden een briefje gemaakt met wensen die wij hadden. Dan konden we kijken of dat haalbaar was.
Het gesprek ging echter een hele andere kant op. Het duurde ook even voor ik het begreep. De arts vertelde dat hij adviseerde om te stoppen met het doen van vooronderzoek voor het transplantatie traject. Ze hadden eerlijk gezegd zelfs al besloten dat ik moest stoppen. Dus een echt advies was het niet meer. Hij zei dat zij ook zagen dat het doen van een onderzoek of bijvoorbeeld het geven van een picc lijn veel extra problemen gaf. Het kostte mij dan heel veel energie om weer op te knappen. Voor ik ook maar een beetje opgeknapt was kwam het volgende obstakel al weer op de weg. Dat is niet de bedoeling. Transplantatie moet meerwaarde geven en niet iemand zo snel mogelijk de benen onder de billen vandaan te zagen. Nu doet het vooronderzoek dat al. Daarom is zijn advies om te stoppen.
Conclusie : Het is niet mogelijk om mij met een transplantatie te behandelen.
Dat betekent dat alle mogelijkheden die mensen mij kunnen bieden op zijn. Zij kunnen nu alleen maar met pillen er voor zorgen dat ik mij comfortabel blijf voelen en dat is op dit moment al een hele klus want ik voel veel pijn.
Sjon en ik begrepen het allebei wel. Wij hadden ook al tegen elkaar gezegd dat dit geen doen was. We zouden dat zeker willen zeggen. Nu hoefde dat niet. Er gaat door een speciaal team geregeld worden dat we weer naar huis gaan.
Ik vertrouw God helemaal. Ik zag heel erg op tegen een transplantatie maar ik had God beloofd dat ik hem zou vertrouwen en doen wat Hij zei. De onderzoeken doen die Hij voorstelde, de pil eten die via de artsen kwam zonder sputteren.
Daarom is het ook goed als Hij zegt het is klaar. God laat mij niet in de steek hoor. Ik weet nog steeds niet wat er morgen gebeurt en wat ik tot in detail ga doen. Dat hebben wij allemaal. Ik ga gewoon rustig aan weer opknappen en genieten van iedere dag die ik krijg en dat zijn er heel veel.
Sjon is hier bij mij en hij blijft. We zijn samen gekomen en we gaan samen weer naar huis.