Woensdag, de huisarts is geweest en dat was weer een erg fijn gesprek. Hij neemt mij altijd serieus en hij neemt alle tijd. Dat voelt veilig en ik merk dat ik dat heel erg veel nodig heb. Rust, geduld, een luisterend oor en iemand die het niet erg vind om meerdere keren mijn verhaal te horen. Hij laat mij zien dat deze ziekte meer is dan alleen een ademhalingsprobleem. Het is een probleem dat mijn hele lichaam aanvalt. Gelukkig heb ik al gewonnen met Jezus. Hij heeft de duivel verslagen voor eens en voor altijd.
Ik heb moeite met nadenken, bedenken, logisch nadenken. Dit maakt dat ik steeds verkeerde beslissingen neem. Dat is vreemd voor iemand die altijd alles zelf kon beslissen. Ook op hoog niveau nam ik eenvoudig beslissingen. Zoals huren we dit huis wel of niet. Starten we met deze baan? Nu is alles anders en is de kleinste beslissing al moeilijk. De kinderen merken het ook en het is moeilijk om met mij om te gaan.
Een voorbeeld. Ik lig veel, dus hadden we bedacht de telefoon te ruilen voor een nieuwe computer vooral met grote letter. Ik lig en kan aan mijn blog werken. Dat vind ik leuk om te doen. Mijn zoon zoekt iets prachtigs uit.
Ik lees alleen steeds slechter. Ik heb een grote letter nodig en mijn geheugen wordt steeds slechter. Het nadeel is dat ik een nieuwe manier van werken moet aanleren, windows 8. Het lukt mij niet om iets te leren. Djamon moet het maar blijven herhalen en ik onthoud het niet. Dan zou er dus iemand de hele dag naast mij moeten zitten. moet er iemand naast mij zitten om de hele tijd aan te wijzen wat ik moet doen.
Nu ben ik eerder een keer zo ziek geweest. Dan veranderden de medicijnen en was mijn hele lichaam van slag. Ik hoop dat dit nu ook het geval is. Ik heb zondag 8 september homeopathische pillen gegeten zodat het slijm makkelijker zou oplossen. Hierop reageerde ik met een allergie. Een opgezwollen gezicht, helemaal onder de pukkeltjes en rare klachten. Ik kan niet meer als een volwassene voor mijzelf zorgen.
Ik ben weer als een baby in denken en doen.
Een voorbeeld. Ik moet plassen maar ik wil ook het nieuws even afkijken. Dat duurt nog 5 minuten. Dat moet toch lukken zou je denken. Gewoon even wachten. Het zijn maar 5 minuten. Ik begin maar vast met alles klaar te leggen. als ik iets doe, bijvoorbeeld een luier pakken, heb ik meer zuurstof nodig. Ik ga dus sneller ademen en als ik haast heb, zelfs hijgen. Goed en rustig door ademen is het beste. Nu reken ik steeds alles uit. Heb ik genoeg tijd en lucht om dit te doen? Het beste is stoppen met rekenen. Dat geeft weer een beetje rust in mijn hoofd. Nu denk ik, o ik moet plassen: snel de plasspullen pakken, broekje uit en …………… te laat , ik begin al te plassen. Wat vervelend is dat toch.
Er was een tijd dat ik snel was. Kon nadenken. Dat ik beslissingen kon nemen. Ik regelde mijn administratie zelf. Kon alles zelf. Het wordt moeilijker. Ik heb daar moeite mee. Veel moeite. Ik heb helaas geen keus.
We bespreken ook wie er voor onze kinderen kan zorgen mochten wij er niet allebei zijn. Ik vind het veel allemaal maar het moet. Ik ben blij dat God ook hier bij helpt en rust geeft. Eigenlijk wil ik niemand missen en gewoon iedereen blijven vasthouden. Dat kan toch!
Ik kan nog een spelletje doen als scrabble op de ipad. Die heb ik uiteindelijk gekozen. Makkelijk te bedienen door mij en met een grote letter die ik kan lezen.
Ik kan gloeiend heet zijn of juist weer erg koud. Mijn eten valt goed en ik heb trek of ik heb juist erg veel pijn in mijn darmen. Een erg droge keel. Kapotte lippen. Onrust. Zuurstof te kort in mijn hoofd. De saturatie in mijn bloed is goed. De bloedsuiker 4, 7 dus dat is ook goed nieuws. De huisarts is tevreden. Het gaat goed zo.
Conclusie weinig doen en het jezelf zo makkelijk mogelijk maken.