Het gaat goed. Ik voel me beter. En dat is fijn. Heel fijn.
Er worden flink plannen gemaakt voor het vertrek uit het ziekenhuis. Wat moet er veel besproken worden. Het is bijna overweldigend. Zelfs voor twee praatgrage types als Sjon en ik.
Zo wordt bijvoorbeeld de verleende zorg door alle disciplines besproken. Ook bespreken zij de mogelijkheden voor hierna. Alleen de mevrouw van de huishouding praat niet mee. Sjon vroeg zich vanmorgen nog af of wij een fooi op de kamer zouden achterlaten voor haar. Zijbkwam tenslotte wel iedere morgen ‘zwaaien’.
Daarnaast komen er allemaal nieuwe disciplines binnen om afspraken te maken zoals de thuiszorgverpleegkundige of het pijn team. Ik noem maar een paar dingen op maar het is een constante stroom mensen. We zijn allebei moe gepraat.
Wat wij ook merken is dat jullie allemaal iets liefs zeggen en doen. Het aantal reacties neemt iedere dag toe. Wij voelen ons geweldig geliefd en op handen gedragen. Heerlijk. Ga hier lekker mee door. Het lukt ons op dit moment niet om iedereen persoonlijk te spreken of te benaderen.
Graag zouden wij de komende dagen tijd aan elkaar geven. We moeten ook onze draai weer vinden. We willen heel graag in het nu blijven samen. We weten dat jullie heel veel van ons houden en wij realiseren ons dat jullie graag iets willen doen. Als wij hulp nodig hebben zullen wij daar zelf om vragen.
Voor nu hebben wij echter één voor ons hele belangrijke vraag.
” Willen jullie geen contact zoeken tot en met dinsdag 16 juli? “
Ik bedoel hiermee telefonisch, via de email of via de wapp.
Geweldig. Dank jullie wel.
Wij hebben jullie nodig. Samen met jullie zijn wij een krachtig team. Samen zijn wij één.
Heel veel liefs Sjon, Marion, Kyamee, Jaïz, Djamon en Roywinn.