Ik dacht zondag, rustdag. Ik schrijf niet maar ik kan het niet laten. Het is een top dag en dat moet ik vertellen. Ik heb 6 uur gezeten. 2x gestaan. Oefeningen gedaan. Het belangrijkste en leukste vandaag waren de stralende lachen op de gezichten van mijn bezoek. We zijn weer blij. Allemaal.
Ik heb heel veel geleerd. Het was een hele reis. Dit is op dit moment voor mij de samenvatting. God is er altijd ook als je Hem niet voelt. Dat is de afgelopen weken heel vaak tegen
mij gezegd. Ik was alleen ziek, heel ziek en het werd steeds erger. Ik wist dat dit waar is en zag dat Hij er is. Er is een heel netwerk hulp ontstaan. Toch leek het alsof het allemaal druppels waren op een gloeiende plaat. Er kwam maar geen einde aan de reis door de prikkelbosjes. Ik wist het niet meer en begon maar als ik ’s morgens wakker werd dankte ik God voor een nieuwe dag wat altijd eindigde in benauwdheid en hoesten. Soms uren lang. Zo bleef ik toch bij Hem. Het was hard werken. Ik zat diep, heel diep. In deze week leerde ik dat
God altijd van je houdt. Voor Hem maak je geen fouten. Voor Hem maak je geen verkeerde keuzes. Ik ben zijn allerliefste. Ik wist het in mijn hoofd en nu weet ik het zeker in mijn hart. Toen ik het met mijn hoofd wist voelde ik mij een opschepper. Schaamde ik mij zelfs omdat te denken. Laat staan te zeggen. Nu ik het in mijn hart weet geeft het rust en veiligheid of is het vertrouwen. Ik weet niet of er een goed woord is voor dit gevoel. En weet je, dan gooit God opeens een emmer leeg. Zo’n hele emmer is wel heel lekker. Ik geniet.