Het gaat goed. Iedere dag een klein stapje beter. Als je iets nieuws probeert zie je veranderingen. Soms zie je die pas een paar dagen later, maar dat geeft niet meer. We voelen ons nu toch iedere dag een beetje beter worden. Dat heet vooruitgaan. De aanpak die wij hebben gekregen heeft er voor gezorgd dat we langzaam vooruitgaan onder andere met de longarts Dr. v.d. Toorn, Dr. Boonekamp onze nieuwe en heel erg goede plaatsvervangende huisarts en tot slot de nachtelijke thuiszorg. De samenwerking verloopt op en top waardoor de zorg en ruimte optimaal gebruikt kunnen worden. nl de hulp en samenwerking van alle hulp van of voor alles. We willen nu meer terug. Veel meer terug. We willen weer dingen zelf doen. Het voelt alsof wij gaan landje pikken is dan ook de reden om de zorg aan te passen aan de vraag die er is. Dat is moeilijk. We willen graag hulp maar alleen bij die dingen die wij willen, en waarvan we denken dat we nog niet alleen kunnen.
Hoe een en ander verloopt is niet te voorspellen en er moet opeens veel geregeld worden. Zo staat Sjon binnen 10 jaar tijd voor een 2e keer een graf uit te zoeken, toen was ik ook erg ziek, Het brengt opeens een heleboel twijfels, hele grote twijfels. Is het nu allemaal echt of dromen we weer? Voor de kinderen is het deze keer nog moeilijker. Het kan ook nog wel even duren allemaal, men zegt dat ik nog steeds erg ziek ben, maar ik voel me de laatste tijd toch wel iets beter. Bovendien, als je de meningen van anderen moet geloven doe je het nooit goed. Als ik mijn foto’s vergelijk wordt mijn hoofd anders weer boller en ben ik afgelopen maand niet afgevallen. Een record in lange lange tijd.