Vandaag mocht ik uitslapen wat niet helemaal uitkwam met het team. Dat kwam een beetje in tijdnood. Ik kreeg eerst op de kop van de verpleegkundige omdat zij mijn ‘onderkantje’ gewassen wilde hebben voor zij wegging en ik wilde dat niet. Papa was er niet en ik kad geen idee wanneer hij er zou zijn. Zou ik al die tijd half bloot daar liggen wachten. Laat ik het zo zeggen, het gesprek verliep minder prettig. Het is zo dat als je ziek bent mensen graag voor je willen zorgen maar het ook makkelijk doorschiet naar overdreven betuttelen. Dat laatste kan ik niet goed ontvangen. Daar ben ik echt allergisch voor.
Toen kwam het moment dat de koning en koningin hun prinses zouden poedelen en dat verliep ook niet vlekkeloos. Nou ja. We zijn er weer uitgekomen en voor ik het wist zat ik aan de koffie met gebak. HaHaha wat een feestdag was het toch.
’s Middags een tukje gedaan en terwijl ik sliep ging papa naar huis.
Rond 15.15 kwam mijn broer. Ik sliep nog. Hij heeft mij nog even lekker laten liggen. Maar wakker is gezellig kletsen met hem.
Sjon, Djamon en Roywinn kwamen om 18.15. De jongens waren in de stad geweest. Djamon heeft de nieuwe Sony Xperia Z. Roywinn nieuwe gympen. Sjon een nieuw shirt. Xl. Hij blijft dromen dat het past. Zo staat het in de bijbel. Ouderen zullen dromen dromen. Ik had mij altijd een ander type droom voorgesteld. Hihi. Wat een lol broek die God van mij.
Toen Sjon en de jongens weg waren hebben wij het nog gehad over de zorg die in Nederland gegeven werd aan ongehuwde moeders in de jaren 50 en 60. De periode waarin mijn moeder haar opleiding tot verloskundige volgde. In die jaren was het algemeen geaccepteerd dat je als ongehuwde vrouw naar een bevalkliniek ging en je kind werd afgepakt en ter adoptie werd gegeven. Dat lijkt toch ondenkbaar? Maar het is echt waar en echt gebeurt. Wat een andere periode was dat toch. Helemaal als jij je bedenkt dat het gewoon Nederland was. Nederland 60 jaar geleden. En wij maar denken dat wij nederland zo super modern en westers zijn maar eigenlijk draaien wij ons zelf een rad voor de ogen. Mama vertelde ons ook dat zelfs zij bang is geweest dat haar kindjes zouden worden afgepakt en ter adoptie worden gegeven, zeker als zij zou gaan scheiden.
Want wat God bijeengebracht heeft……..Gij zult niet scheiden………………………. Behandel je vrouw als een kostbare edelsteen………..
Heel hooglied staat vol met hoe je met je vrouw omgaat. Iedere vrouw is een prinses en zou als prinses behandeld moeten worden.
Toch is het handiger om haar net als in spreuken 31 van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan het werk te houden.
Dat zegt God ook altijd. Maakt niet uit waar je leest maar dat is de basis.
Dat zegt Gertjan ook altijd en toch blijft het maar 1x per jaar zichtbaar. Nu ik hier zo lig heb ik veel tijd om terug te kijken en te leren. Het onderwerp dat ik de afgelopen jaren het meeste gemist heb in onze kerk zijn liefde en respectvol zijn naar elkaar. We kregen onderwijs op en over allerlei gebied. Maar echte liefde voor, met en naar elkaar werd ons niet voorgedaan of geleerd.
Zorgen voor jezelf staat op de 1e plaats. Pas als je goed voor je zelf kan zorgen kan je ook voor een ander zorgen. Voornamelijk helemaal voor jezelf zorgen is prioriteit nummer 1. alleen een eigen bedrijf kan u gelukkig maken.
Vooroordelen over andere kerkgangers worden toegestaan. Je mag best een mening hebben over een ander. Hem hardop uitspreken is minder goddelijk maar wel geaccepteeerd als je dat maar doet als voorganger of naar iemand die een lagere rang heeft dan jij.Hoe hoger de rang binnen de kerk des te belangrijker deze rol is en dat houdt automatisch in dat jij je keurig gedraagt.
Resepectvol kliekjes vormen mag ook in een kerk. Kiezen met wie je omgaat op basis van rangen en standen is in de wereld heel normaal en in de kerk dus ook. Maar wat onderscheid ons als kinderen van God nu op dit gebied? Ik zag ons op geen enkel gebied anders zijn dan bijvoorbeeld een klas schoolkinderen.
Deze week las ik genesis. Of eigenlijk het werd mij voorgelezen.
Nu ik luisterde hoorde ik alleen maar de liefde. De liefde van de Maker voor dat wat hij gemaakt heeft. Ik lag lekker met mijn ogen dicht te luisteren naar het eerste boek van God. De tranen liepen over mijn wangen. Voor het eerst, tijdens het lezen van dit boek.
Het ging over dat de aarde gemaakt werd gemaakt werd en over hoe geweldig bijzonde dat extra speciale plekje is. Alles is er helemaal geweldig. Ik zag opeens een tipje van de sluier opgetilt van wat U bedoelt heeft voor ons en van wat het plan is van uw prachtige meesterwerk dat voor mij licht.
Het gaat alleen maar om liefde voor elkaar en naar elkaar. Mens en dier zonder onderscheid.
Ik denk dat wij in de kerk waar wij al die
jaren zijn geweest we op het gebied van de liefde heel erg weinig hebben geleerd. Veel te weinig. Van groot naar klein, van jong naar oud en van rang naar stand. Er was veel onderscheid tussen de bezoekers en dat was duidelijk zichtbaar en merkbaar. Nog belangrijker was ook dat je openlijk voor je fouten beboet werd. Op dat gebied de plank sloegen wij in onze gemeente de plank heel erg mis. Voor God is sorry zeggen genoeg. Dan is het vergeten. Anders ging Jezus totaal voor niets aan het kruis. Het vergeven met behulp van het kruis is geen reden om er dan maar er op los te leven maar juist de reden om goed na te denken voordat je iets doet. Om te bedenken wat je met je straf bereikt of denkt te bereiken. En dan pas te besluiten wat je gaat doen.
In onze gemeente is het helaas de gewoonte geweest om te straffen. Openlijk. Zo dat het voor echt iedereen duidelijk was dat je een fout begaan had. Zo werd je bijvoobeeld uit je functie gezet of werd de functie opeens opgeheven. Er eerlijk en open met elkaar over praten in de gemeente, zoals in een gezin, is nog nooit gedaan. Terugdenkend vind ik dat wat het gaan naar deze gemeente eenzaam maakte. Je was een eenling in een gezin.
Via het “ik denk te weten wat er is gebeurt en daar baseer ik mijn mening op circuit” is er heel veel gezegd en gedaan”. Ik deed er ook aan mee. Ik moet mij zeggen dat ik mij schaaam. Heel erg schaam. En .mij aanbheel erg veel mensenbmijnbexcuus moet aanbiededen. Er zijn zoveel lieve mensen die ik nooit aandacht of liefde heb gegeven. Het spijt me. Vergeef me alsjeblieft.
Veel te veel ik en veel te weinig te weinig wij.
Ik ook hoor. Ik helemaal. Ik schaam mij er voor. Gelukkig ben ik er nog en heb ik nog een kans. Een kans om mijn excuus aan te bieden aan jou en aan God en aan iedereen die ik hierbij vergeet. Het is toch wat dat ik verdorie hier moet komen te liggen om mij hiervan nu pas bewust te worden. Moet ik verdorie hier komen te liggen om er achter te komen hoe leuk en bijzonder je bent. En dan heb ik het maar over 1 persoon. Wat dacht je ik naar Sjon of ik naar mijn moeder of ik naar mijn vader of ik naar onze kinderen. Heer vergeef mij, alstublieft. Ik spijt mij zo verschrikkelijk. Zo heel erg.
Als God liefde is, is dat eigenlijk het enige en belangrijkste om te vertellen. Wees lief voor elkaar.
Toen ik dit een keer met U besprak, zei U dat U dit allemaal allang wist. U ziet ons als kleine kerk. Ik zie dit nog niet zo lang maar ik ben dan ook alleen maar op het gebied van de verloskunde een wijze vrouw. Ik ben heel erg blij met onze vriendschap. Ik leer heel veel van U. Veel meer dan ik ooit gedacht in zo’n korte tijd te kunnen leren. U vertelde mij dat als we zo met elkaar om blijven gaan, we straks niets meer hebben om mee om te gaan op aarde.
De laatste maanden waren intensief
maar ook heel bijzonder. Ik praat weer veel en hardop. Ook in mijn slaap. Omdat er iemand bij mij zit wordt mij dat ook vertelt. Het geeft niet. Wij weten wel hoe het zit. Ik merkte zelf deze verandering in die richting op maar zag hem als klein en onbeduidend. Nu weet ik beter. Deze verandering is het piepkleine begin van iets groots en belangrijks. U bent mij aan het onderwijzen.
Zo heb ik onder andere geleerd dat wij elkaar te weinig helpen als er iets is. En als ik naar mijzelf kijk dan kan ik zeggen dat we liever niet echt vertellen aan elkaar wat er is.
Er is ons geleerd dat we als kerk of gemeente samen één lichaam vormen. Dat klinkt prachtig. Maar samen een lichaam zijn en niet aan elkaar vertellen welk lichaamsdeel jij bent en wat je nodig hebt van de ander, is dat niet vreemd? Ik heb nooit verder gedacht en vond het normaal.
Als ik naar mijzelf en mijn relatie met Sjon kijk dan vond ik dat nog normaler. Hoe kan dat toch terwijl U zo duidelijk bedoelt dat twee samen één worden en wij toch zo sterk onze eigen persoonlijkheden bleven. Terug kijkend staat dit allemaal mijlenver af van hoe U het ooit bedoelt heeft. Ik houd steeds meer van U en eerlijk gezegd steeds minder van het instituut er om heen. Uitzondering daar gelaten. Op dit punt was ik jaren geleden ook. Ik ging niet naar een kerk maar kwebbelde wel de hele dag met U. Lekker samen in onze “geheime” taal. Iemand zei toen dat God een God voor alle mensen is en dat je samen sterker bent. Dat je God niet voor jezelf moet houden maar moet delen. Allemaal waar en een goede reden om samen met anderen God te aanbidden en uit zijn Bijbel te leren. En ik heb geleerd. Heel erg veel. Toch voelt het voor mij nu, eigenlijk gezegd., eenzamer dan ooit. De vriend waar ik altijd mee kletste is door de regels en rituelen steeds iets
verder naar de achtergrond gegaan. Ik ben die goee vriend zelfs kwijt geweest. Ik ben blij dat ik nog hier ben en de kans heb gekregen om nog een keer op zoek te mogen gaan naar deze kostbare en belangrijke vriendschap. Ik hoop dat ik heel veel tijd krijg deze kostbare vriendschap te herstellen.